Al van jongs af aan ben ik gek op échte winters. Dat wil zeggen: van mij mag er elk jaar wel een dik pak sneeuw liggen, het liefst gecombineerd met bevroren sloten en plassen. En dus kon ik mijn geluk niet op toen er enkele weken geleden een paar dagen lang grote vlokken sneeuw uit de lucht kwamen en de wereld er elk uur witter en witter uit ging zien. Tot mijn geluk bleef de sneeuw ook nog eens een week lang liggen en waren tegen het eind van de week ook de plassen dichtgevroren. Nog bijna enthousiaster dan mijn dochter van 5 stond ik klaar om mijn snowboots aan te trekken en naar buiten te gaan. Alleen wist ik op dat moment nog niet dat ik wellicht beter binnen had kunnen blijven die dag…
Samen met mijn dochtertje, die tot dat moment nog nooit in haar leven natuurijs had gezien, glibberen we naar een bevroren plas bij ons in de buurt. Als we daar aankomen, zien we al meteen flink wat bekenden. We haken gezellig aan en al gauw maakt Arwen, mijn dochtertje, haar eerste meters op de schaatsen van een vriendinnetje. Het gaat haar goed af! Ook mij wordt aangeboden of ik schaatsen wil lenen, maar dat aanbod sla ik af en ik besluit gewoon een stukje over het ijs te wandelen met mijn snowboots. Het is een prachtige dag, de lucht is strakblauw en het zonnetje schijnt. Ik geniet! Wanneer even later Arwen en een vriendinnetje vragen of ik de slee wil trekken waar ze samen op zitten, twijfel ik geen moment. Ze zwieren over het ijs en ik geef telkens een flinke ruk aan het touw om ze een bochtje te laten maken. En dan, in een van die bochtjes, gaat het mis.
In een fractie van een seconde is het gebeurd. Ik voel de grip onder mijn voeten wegglijden en binnen no time schuif ik over het ijs. Meteen voel ik een enorme pijnsteek door mijn enkel gaan. Ik blijf nog even liggen om te voelen of de pijn wegtrekt, maar ik weet meteen: dit is niet goed. In eerste instantie duiken er nog wat kinderen bovenop me, die denken dat ik een grapje maak, maar wanneer ik blijf liggen, wordt ook hen langzaam duidelijk dat het foute boel is.
Als een geluk bij een ongeluk is een van de eerste volwassenen die bij me is een fysiotherapeut uit de buurt. Samen met een paar andere mannen tilt hij mij op een slee en bekijkt hij mijn enkel. Later hoor ik van hem dat hij direct zag dat de stand van mijn voet niet klopte, maar op dat moment zegt hij heel rustig: “Je kunt het beste even een foto gaan laten maken in het ziekenhuis.” En dus belt een vriendin mijn vriend – die helemaal niet zo gek is op sneeuw en ijs en lekker warm thuis op de bank tv zat te kijken – en rijden we naar het ziekenhuis.
De eerste arts die we zien, ziet al gauw dat ik niet op mijn voet kan staan en dat is reden genoeg voor een röntgenfoto. Wanneer die is gemaakt, brengt de Brabantse radiologie-assistente me als eerste het slechte nieuws: “Nou, ik hoef jou nie te vertellen da oew enkel goed kapot is, of wel?” Wat dat precies betekent, weet ik op dat moment nog niet, maar het klinkt niet goed.
Uiteindelijk word ik naar de gipskamer gebracht, maar wanneer ik nog in de wachtkamer zit te wachten, word ik toch weer teruggeroepen. Als ik vraag waarom, zegt de dame: ‘Ik denk vanwege je operatie-indicatie.” Hmmm, dit is de tweede keer bijzonder slecht nieuws in een paar minuten tijd. Ik word weer naar een andere arts gebracht en die besluit me eerst eens wat pijnstillers te geven. Goeie zet wel. Dan wordt me eindelijk uitgelegd wat er precies aan de hand is. Mijn been is op meerdere plaatsen gebroken, zowel het kuitbeen als het scheenbeen. Alle breuken zitten in het onderste deel van mijn botten, vandaar de pijn rond mijn enkel. Omdat het bot op één plaats ook volledig doormidden is, wordt er besloten dat ik geopereerd moet worden.
Binnen 2 weken zal ik worden opgeroepen voor de operatie. Dat heeft deels te maken met de topdrukte op dat moment – er worden dat weekend landelijk duizenden mensen binnengebracht met botbreuken – en het feit dat de zwelling eerst moet afnemen om zo beter te kunnen opereren. Ik krijg dus voorlopig tijdelijk gips, in afwachting van de operatie. Het moment waarop ze mijn voet gaan ‘zetten’ om ‘m recht in het gips te krijgen, zal ik jullie besparen, maar dat de assistente zei dat ik even op mijn tanden moest bijten was niet voor niets…
De dagen daarna staan in het teken van leren omgaan met een been in het gips… Via de thuiszorgwinkel regel ik krukken en een rolstoel en in de hoek van onze hoekbank installeer ik mezelf met mijn been op een hoge stapel kussens. Al binnen een halve dag kom ik erachter dat ik dus echt he-le-maal niks kan… Mijn voet mag en kan ik maar maximaal 5 minuten omlaaghouden, dus enkel het stukje naar de wc red ik op krukken. Voor de rest ben ik afhankelijk van mijn vriend. Elk kopje thee, elke boterham en al het andere wat ik nodig heb, moet ik vragen. En laat dat nou net een enorme uitdaging zijn voor een regeltante en bezige bij als ik…!
Tien dagen later word ik opgeroepen voor de operatie. Die valt helaas enorm tegen. Ik kom niet zo lekker uit de narcose, waardoor ik nog behoorlijk lang suf en misselijk ben. Ik moet 2 nachten in het ziekenhuis blijven. Gelukkig is de operatie wel geslaagd. Met plaatjes en schroeven hebben ze mijn botten weer aan elkaar gezet om ze te verstevigen. Een indrukwekkend kunstwerk!
Inmiddels is de operatie alweer een aantal weken achter de rug en zit mijn been opnieuw in het gips. Ik heb nog 3 weken te gaan en dan kan ik starten met revalideren. Wat kijk ik daar naar uit! Gelukkig heb ik de afgelopen weken wel redelijk wat werk kunnen verrichten. Hoewel een been breken nóóit uitkomt, denk ik dat deze periode misschien niet eens de slechtste is. Het trouwseizoen is nog niet begonnen en door Corona zijn de bruiloften voor het voorjaar van 2021 vaak sowieso nog onzeker of klein. Daarnaast valt er momenteel toch weinig te beleven en hoef ik gelukkig niet veel te missen… (#FOMO) Gelukkig komen er de laatste weken weer flink wat nieuwe aanvragen binnen, het lijkt erop dat veel bruidsparen weer voorzichtig vooruit durven te kijken. Zo fijn! Zoals het ernaar uitziet ben ik dus weer volledig up and running wanneer er weer bruiloften gevierd kunnen worden. Ik kan niet wachten!
Kunnen jullie hulp kunnen gebruiken bij de planning en organisatie van jullie grote dag, neem dan gerust contact op, ik help jullie graag!